Eerste bezoek van vrienden

Eind september zijn Stijn en ik naar een ander (tijdelijk) huis verhuisd. Dit is een zogenaamd ‘bachelor’ huis, dus eigenlijk voor 1 persoon bedoeld. Het is op zich groot genoeg voor 2, als je niet zoveel spullen hebt en niet veel ruimte nodig hebt. We houden het hier voorlopig wel uit, met name door het grote terras en het prachtige uitzicht over de baai van Qurum/Shatti helemaal richting Seeb. Puck kan hier ook prima buitenspelen, alhoewel ze waarschijnlijk nog wel met minstens 2 katten eens een keer de grenzen opnieuw moet vastleggen.

Zaterdag 6 oktober ben ik begonnen met werken. Het is 5 minuten rijden met de auto. Als ik mijn fiets heb gerepareerd, dan ga ik natuurlijk fietsen. Ik heb collega’s uit Frankrijk, U.K., Nieuw-Zeeland, Zui-Afrika, India en Oman. Nu begint het werk echte vormen aan te nemen. Sommige taken lijken erg op wat ik al deed in NL (geotechnisch werk), maar ik ga nu ook meer met de klanten en contractors te maken krijgen (project management).

Zaterdagavond 6 oktober kwam ons eerste bezoek aan: Bart en Saskia. Bart is een geoloog uit mijn jaar en Saskia kennen we ook uit onze studententijd in Utrecht. Die zondag waren zij zelf op pad gegaan naar de souk en een museum in Muttrah. Maandag had ik vrij en zijn we naar het fort in Nakhl gereden. Het is een van de mooiste en grootste forten in Oman, gebouwd op een rotspunt, die er hier en daar nog tussendoor steekt. Ze hebben het prachtig gerestaureerd en de vele verschillende kamers zijn zelfs ingericht in de stijl van toen. Nakhl heeft ook een dadelplantage en even verderop begint een wadi. Een zeer gevarieerd uitje. Aangezien het nog steeds Ramadhan was, konden we nergens wat eten of drinken. Dus zijn we ergens een zijweg zonder verkeer ingeslagen en hebben daar in een minuut onze meegenomen pakjes drinken leeggedronken terwijl we zeer alert om ons heeb keken. Het ging goed. De grap is dat Bart en Saskia daarna zowel in de taxi als in de bus naar Dubai mensen gewoon hebben zien drinken (ook moslims). Maar goed, je wil toch zoveel mogelijk rekening houden met de gebruiken alhier.

Na een paar dagen Dubai, kwamen Bart en Saskia weer bij ons terug en konden we ons voorbereiden op de eerste off-road trip. We gingen voor drie dagen de bergen in met de Pajero. De trip was opgezet door de Off-road Club en in totaal gingen er 5 auto’s mee. De eerste dag reden we richting het zuiden en maakten daar een bocht met de klok mee, via de Beehives (5000 jaar oud), Al Ain, Al Hob om zo uit te komen in het eerste kamp.
Het landschap verandert voortdurend; vlakke rivierbeddingen, donkere pillow lava bergjes met daarachter hoge gelige limestone kliffen. Chocoladekleurige ophioliten worden afgewisseld met schisten. Geologisch is Oman een paradijs.
Er waren geen asfaltwegen hier en dan wordt je behoorlijk door elkaar geschud op de stenige, gravel roads. Sommige stukken zijn zo steil dat je in z’n 1 met moeite en veel geraas de berg opkomt. En meestal zijn de wegen net breed genoeg voor 1 auto.

We onvernachtten op een prachtige plek midden in de bergen. Je mag hier nog wild kamperen. We hadden een BBQ, genoeg eten en drinken en stretchers om op te slapen. Na een gezamenlijk kampvuur kropen we onze slaapzak in (koelt behoorlijk af ’s nachts). We hebben als een roosje onder de sterren geslapen.

De volgende dag konden we op ons gemakje opstaan, ontbijten, koffiedrinken en inpakken. Na heel wat dorpjes en moeilijke passages hielden we een lunch stop bij de Snake Gorge. Die kan je helemaal doorlopen, maar daar hadden we nu geen tijd voor. Op naar het meest pittoresque dorpje van Oman, Bilad Sayt. Daarna gingen we nog hoger de bergen in, helemaal tot aan Jebel Shams. Het uitzicht op de bergen en kloven is hier adembenemend. Ze zeggen ook wel dat hier de Grand Canyon van Oman loopt.
De enige tegenvaller van deze trip was dat toen we eenmaal over het hoogste punt heen waren en een asfaltweg begon aan de andere kant van de berg. Toen begrepen we ook hoe de taxi’s in het laatste dorp waren gekomen...

Na een welverdiende dag rust op het strand, pakten we weer de Pajero in voor de volgende off-road trip. Deze keer de woestijn in. Daarvoor reden we eerst richting het zuiden naar de Wahiba sands (dit is heel mooi op Google Earth the zien. De zandduinruggen lopen allemaal noord-zuid en eindigen in zee). Voordat je het zand in rijdt, laat je je banden tot zo’n 15 psi (1.2 bar) leeglopen. Dat geeft onder het rijden wel een eigenaardig gevoel, alsof je op sneeuw rijdt zeg maar. De eerste echte steile heuvel gaf voor een aantal auto’s al problemen: ze kwamen simpelweg niet boven op de top. Dan sta je dus ergens op de helling stil. Het enige wat je dan kan doen is achteruit weer naar beneden en gewoon weer proberen. Stijn lukte het gelukkig in 1 keer!
Ik was verbaasd hoe afwisselend een woestijnlandschap toch kan zijn. Harde ondergrond (zandsteen), zachtere delen (strandzand), met en zonder struiken. Ook deze trip was een goede oefening voor de buikspieren (hobbelen en lachen). Vlak voordat het donker werd, bereikte we onze kampeerplek, gewoon ergens een vlak stuk zacht zand uitzoeken. Na de slaapkamer en keuken te hebben ‘ingericht’, gingen we nog even ‘spelen’, oftewel gewoon met de auto rondcrossen over de zandduinen, steil omhoog, omlaag, het maakt allemaal niet uit. Stijn deed het helemaal prima, hij heeft zelfs nog de organisator (en zeer goede rijder) in het zand moeten redden. Het is overigens heel normaal om vast te komen zitten: je weet namelijk niet waar je over rijdt, en soms kan de ondergrond heel zacht worden. De kunst is dan om snel te reageren en niet vast te raken. Leuk spel in iedergeval.
Nog even een korte disco (voor 4 personen) gehouden, met de blote voeten in het zand dansen en toen gingen we weer onder de (bijna) volle maan een tukje doen.

De volgende dag bereikten we al snel de kust en zijn toen langs de kust gereden, hebben daar een ferry genomen naar het Masirah eiland. Daar eigenlijk voornamlijk langs de kust gereden. De kust is ook weer adembenemend, de Algarve, Costa Brava, het stelt niks meer voor. Het mooie is hier natuurlijk ook nog dat er geen bebouwing is, op een enkelen bedouinendorpje na. Onderweg hebben we nog eens pootje gebaad (ook weer zo iets fijns: je kan gewoon het water inlopen, het is zeker niet koud), boterhammetje geluncht en veel foto’s gemaakt (zie een selectie hier op de site). Deze nacht hebben we op het strand doorgebracht. Nog even voor het eten zwemmen natuurlijk.
Deze trip was ook helemaal fantastisch en zeker ook door de gezelligheid en de grappen van Bart en Saskia (komen jullie alsjeblieft nog een keer?).

Ik kan me zo voorstellen dat jullie nu wel denken dat het hier een grote vakantie is, nou zo voelt het nog steeds (na 6 uur ’s avonds). Misschien wordt het wel minder als we met onze cursus Arabisch beginnen (2-3 keer in de week), maar dan blijven we natuurlijk genieten (en hopelijk ook af een toe een verhaaltje voor de site schrijven).