Wahiba Challenge

Wahiba Challenge

Kijk eens op Google Earth naar de kaart van Oman, dan zie je de Wahiba Sands, een kleine woestijn, in het oosten van Oman liggen. Een van de tijdverdrijven van vooral expats, maar ook steeds meer omani’s, is om een weekend in deze woestijn te verblijven. Je kan er overal in alle rust bbq-en en kamperen. Maar het gaat (ons) vooral om het rijden in de woestijn. Dat is zo leuk. Je moet echt goeie controle over de auto weten te houden en het zand kunnen ‘lezen’. Dat is echt een sport (en het is ook inspannend). Je leert het door het veel te doen en daardoor ook veel vast komen te zitten en dus weer uitgraven, ‘uitschudden’ of eruit trekken met een andere auto.

Op de Google Earth Map zie je heel duidelijk de zandduinen orientatie van noord naar zuid lopen. Het is dus relatief makkelijk om de hele woestijn te doorkruisen van noord naar zuid, maar het wordt echt zweten van oost naar west. Van west naar oost is praktisch onmogelijk, omdat de duinen asymmetrisch zijn en dus de steile lijzijde aan de westkant ligt.

Stijn en ik zijn gek op ‘dune bashing’ en hebben al menig weekend in het zand doorgebracht. Veelal in een groep die dan een crossing maakte. Eind oktober hebben we weer zo’n crossing gemaakt (zie de foto’s). De organisatoren gaan meestal voorop om een track te maken en dan is het een kwestie van volgen en heuvel op heuvel af, veel sturen en snelle reacties wanneer het zand ineens toch heel zacht blijkt te zijn. Omdat Stijn en ik nu bij de wat meer ervareneren (?) horen, gaan wij ook voorop en dat is pas echt leuk en spannend. Het is voor ons nu al bijna saai om iemand te moeten volgen, te weinig uitdagend. Met deze trip zijn wij met ons team, dat mee ging doen aan de Wahiba Challenge, mee gegaan, als een soort generale repetitie.

Dan de echte Challenge die 20 en 21 november plaatvond: Dit is een door PDO georganiseerd event waarbij 30 teams (van 4 of 5 auto’s) van oost naar west door de woestijn gaan rijden. Je krijgt ‘s morgens de GPS coordinaten waar je ‘s avonds met iedereen een kamp opzet. Je hebt de hele dag om zo’n 35 km af te leggen. Niet alle teams halen het en soms moeten auto’s worden opgepikt door het recovery team omdat ze gewoon niet meer verder kunnen rijden. De avond zelf kampeer je dus met z’n allen, er is zelfs een bar met feestverlichting geregeld. De volgende dag rijd je weer naar de volgende coordinaten en vervolgens noordwaarts uit de woestijn.

Ons team bestond uit Roeland, Jurgen (Qatar) Maartje, Ronald, Hussain en Nabeel. Stijn en ik gingen met de Jeep Wrangler (1998), die speciaal voor woestijnrijden is opgelift, brede banden heeft en alle recovery equipment aan boord heeft (Wim, we zijn oneindig dankbaar dat je het dynamische touw uit NL hebt meegenomen begin dit jaar. Het heeft vele malen zijn dienst al bewezen). We hadden ontzettend veel lol met z’n allen en het rijden zelf is ook super.

Het eerste deel ging voortvarend en iedereen had er vertrouwen in dat we het kamp zouden halen. Het vertrouwen werd aan het eind van de ochtend al op de proef gesteld. Het moeilijkste van de hele crossing is het vinden van een goeie weg door het zand met vermijding van heel zacht zand (kom je nl in vast te zitten), al te steile duinen (daar komen de auto’s gewoonweg niet tegenop) en het ontzettend irritante ‘kamelengras’(soort kleine struikjes die op kleine zandhoopjes groeien en waardoor je dus volledig op en neer bounced als je eroverheen rijdt, overigens niet te vermijden, omdat ze met heel veel tegelijk in hetzelfde gebied voorkomen). Het meest risicovolle is het in volle snelheid oprijden van een duin (snelheid is nodig, anders haal je ‘t het niet) en dan niet te zien wat er achter die duin ligt, omdat het zo steil is en je er dus niet overheen kan kijken. Het is dan de kunst om op de top van de heuvel te stoppen (maar niet te snel want dat zit je geheid met de bodemplaat vast op de heuvelrug) en langzaam naar beneden te glijden of af te buigen wanneer dat noodzakelijk is. Goed, dit gaf ons het eerste tijdsverlies. Hussain reed over de duinrug en de auto (Pathfinder) reed naar beneden recht op een grote struik af die op een zandheuveltje stond. De auto dook dus recht in de zandhoop en de achterkant kwam in het losse zand van de duinrug terecht. Kortom zowel de voor- als de achterkant zaten volledig vast. De auto kon ook niet van voor of achter worden losgetrokken, omdat er geen ruimte was voor een auto om te trekken. Dan maar van de zijkant. Stijn reed de Wrangler over de duin heen en kwam onverwacht in een heel lokale pocket van zacht zand terecht en zat dus ook vast. Oke, de derde auto kwam over de duin en moest op voldoende afstand op het hardere zand blijven om te kunnen trekken. De Jeep werd losgetrokken. Weer terug over de beruchte duin om de Pathfinder los te trekken. Om een lang verhaal korter te maken: het kostte ons twee uur, veel zandscheppen en ongeveer 6 keer trekken om de Pathfinder ook los te krijgen. Het wiel was ondertussen ook van de velg af en dat moest ook nog worden verholpen.

Hierna verliep de weg redelijk vlekkeloos totdat de auto van Maartje en Ronald, ook een Jeep Wrangler (1993), het begaf. De koppeling tussen de centrale as en de aandrijfas van de achterwielen brak af. Tja, we gaan niet geheel voorzichtig met onze auto’s om. Het was ontzettend jammer voor hun en het hele team, want we konden niet verder rijden. Het recovery team werd gebeld via de sateliettelefoon. We konden de auto achter laten zodat zij ‘m zouden oppikken (GPS is geweldig!), de woestijn uit zouden rijden/slepen en repareren. Met pijn in hun hart lieten Maartje en Ronald hun speeltje achter (al was het niet alleen om de auto, maar ook omdat zij niet meer konden rijden). Gelukkig konden we wel verder, met auto’s die nu zwaarder beladen waren en dus meer risico hadden om vast te komen. Maar ook deze tegenslag droegen we met trots en rond 5 uur bereikte we het kamp waar we vele bekenden ontmoeten en alle stoere verhalen konden uitwisselen.

Met ons team hebben we gezellig gebbq-ed, shisha gerookt en onszelf opgehemeld. Volgend jaar zeker weer!!